the NachtKabarett

METAL EDGE: Jak postrzegasz postać Kennedy’ego w kontekście chrystusowym?

MARILYN MANSON: Przede wszystkim chciałbym podzielić się moją teorią, nad którą wiele ostatnio myślałem, w końcu w związku z wydaniem „Antichrist Superstar” mam wiele do czynienia z chrześcijaństwem. Otóż wydaje mi się, że Chrystus był niejako odbitką sławy. Był pierwszym celebrytem, czy gwiazdą rocka, jak to wolisz nazwać. Stał się symbolem seksualności i cierpienia. Oficjalnie został towarem. W pewnym sensie krzyż niczym nie różni się od koszulek sprzedawanych podczas koncertów. Wydaje mi się, że dla Amerykanów Kennedy zajął miejsce Jezusa. W ten sam sposób został wyniesiony przez społeczeństwo na piedestał, stając się ikoną na miarę postaci Chrystusa. W mojej dziwnej, chorej wersji Hollywood wymarzyłem sobie świat, w którym wszystkie te zmarłe gwiazdy zostają świętymi. Jackie O(nassis) (żona zmarłego prezydenta, przyp. tłum.), stała się dzięki temu Niepokalaną Dziewicą. Takie myśli właśnie chodziły mi po głowie podczas tworzenia albumu. Aluzje do tego znaleźć można w wielu piosenkach, m.in. „Posthuman”.

Cała fabuła filmu "Holy Wood" od dawna już tkwiła w mojej głowie, w tym miejscu, skąd pochodzą wszystkie moje utwory. Kiedy stworzyłem piosenki, historia filmu w pewnym sensie też we mnie dojrzała. Wszystko ma być po prostu metaforą mojego życia. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale mogę powiedzieć, że akcja dzieje się w alternatywnej wersji Holywoodu, antyutopii, gdzie wszystko jest wyolbrzymione i skrzywione. To coś na wzór najgorszego koszmaru Andy’ego Warhola, a do tego pomieszane ze scjentologią i komunizmem. Jeśli chcesz to sobie wyobrazić... Wszystko doprowadzone zostało do skraju wytrzymałości, także sposób, w jaki traktujemy nasze gwiazdy. Odnajdziecie tam mnóstwo nawiązań do mojego sposobu postrzegania Johna F. Kennedy’ego, mojej wizji prezydenta jako Chrystusa i tego, jak z tej teorii wyrasta religia. Cała historia jest bardzo dziwna, ale ostatecznie jest to głównie przypowieść o sławie, miłości i rzeczach, które są dla nas najważniejsze. Nie mogę jednak jednoznacznie stwierdzić, czy film kończy się szczęśliwie. Teledysk do piosenki „Coma White” czerpał trochę ze scenariusza do filmu, można więc powiedzieć, że jest swego rodzaju zwiastunem, ludzie dostaną parę wskazówek, czego mogą od niego oczekiwać... Chociaż i tak jestem pewny, że nic im to nie wyjaśni, bo po prostu ich nie zrozumieją.