the NachtKabarett
For the original article, click here.
Φόνος Πάθους
Όλες οι εγγραφές & τα περιεχόμενα από τον © Nick Kushner εάν δεν αναφέρεται διαφορετικά
Μετάφραση από τον George Sardis
 |
 |
| Lustmord (lust + murder στα Γερμανικά, φόνος πάθους) πίνακας από άγνωστο καλυτέχνη Από το βιβλίο Voluptuous Panic |
Lustmord, ή Φόνος Πάθους, φωτογραφία της Dita von Teese. Καλυτεχνική συνεργασία μεταξύ του Marilyn Manson και του Gottfried Helnwein |
Σίγουρα ένα από τα πιο Γκροτέσκο στοιχεία της 'Χρυσής Εποχής' είναι το περιερχόμενο του τραγουδιού "Spade", 'Lustmord' ή 'Φόνος Πάθους'. Για να αντανακλάσει την υποβάθμιση και την διαφθορά του πολιτισμού της εποχής, κυρίως στην Γερμανία της Weimar μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν η καλλιτεχνική γοητεία των φόνων πάθους. Το θέμα δεν εφευρέθηκε εκείνη την εποχή αφού είναι ένα εξέχων και θεμελιώδες στοιχείο του ανθρώπινου ψυχισμού, υποστηριζόμενο από τον Marquis de Sade, θεσπιζόμενο από τον Jack The Ripper και αναλυμένο από τον Freud. Όπως ο de Sade, που λάτρευε τις γυναίκες και τις θεωρούσε θεϊκές, ουράνιες και λανθασμένα ερμηνεύτηκε ως μισογυνισμός, τους έδωσε τέτοια δύναμη στην καρδιά του άντρα ώστε να μπορούν εύκολα να την καταστρέψουν. Και με αυτήν την καταστροφή έρχεται το φυσικό ένστικτο να επανορθώσει ότι είχε σφετεριστεί, και εκεί απαντάει με τον Φόνο Πάθους.
Η γοητεία σε αυτού του είδους τέχνης, απεικονίστηκε εμφανώς από τους Γερμανούς καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1920 και του '30 όπως οι Otto Dix και George Grosz, ένας εικονογράφος και ένας πολιτικός σατιριστής. Στόχος τους ήταν να παρουσιάσουν την ασχήμια και την γκροτέσκο πλευρά του κόσμου, ανένδοτα και ατάραχα, όπως είναι πάντα το καθήκον του καλλιτέχνη. Και έτσι έχουμε ακόμα μια ομοιότητα με τις απόψεις του Manson περί τέχνης. Ο Manson έχει αναφέρει τους Dix και Grosz, ανάμεσα στους πολλούς καλλιτέχνες που δαιμονοποιήθηκαν ως "Εκφυλισμένοι" κατά την περίοδο εκείνη και τον Φόνο Πάθους στις φωτογραφίες του με τον Helnwein και στο τραγούδι "Spade".
Οι "ζωγραφισμένες εικόνες με λέξεις" που συχνά χρησιμοποιεί ο Manson σχετίζεται με το "Spade", όπως ένα Μπαστούνι(Spade) μοιάζει με μια ανάποδη καρδιά που έχει μαχαιρωθεί. Όπως στους στοίχους "sweet knife rusts tomorrow"("γλυκό μαχαίρι σκουριάζει αύριο"), καλυμμένο με κόκκινο χρώμα, διαβρώνεται από τους λεκέδες αίματος από το σώμα της ερωμένης που τον περιφρόνησε . Ακόμα οι στοίχοι "And we said 'til we die" ("Και είπαμε μέχρι να πεθάνουμε"), γίνονται συνειδητοί, όχι όμως με την παραδοσιακή τους έννοια, ενώ ακούγονται οι κραυγές του θύματος του φόνου πάθους μετά τον στοίχο, προσωποποιημένες από τον Manson, όπως επίσης το εξουθενωτικό τέλος του φόνου στην κλιμάκωση του τραγουδιού.>
Κατά την διάρκεια της παραγωγής του "The Golden Age Of Grotesque", πολύς χρόνος σπαταλήθηκε στην δημιουργία δυνατών ρυθμών, οδηγούμενοι από ήχους των drums. Ο ρυθμός του "Spade" παρομοιάζεται με τον ρυθμό μιας ετοιμοθάνατης καρδιάς.>
 |
 |
| George Grosz, ως Jack the Ripper, Αυτο-πορτραίτο με την Eva Peters στο στούντιο του καλλιτέχνη, 1918 |
The Menaced Assasin του Rene Magritte. Μια σουρεαλιστική απεικόνιση του Φόνου Πάθους. |
 |
 |
| Δύο απεικονίσεις του Lustmord (Φόνου Πάθους)του Otto Dix, 1922 | |